Orchha

Na bijna twee (drukke) weken is het weer tijd voor een nieuwe blog! Het lijkt wel alsof je in India minder tijd per dag te besteden hebt. We ontbijten een aantal keer in Hall 4, hier hebben ze namelijk toast met jam, cornflakes met (chocolade) melk en bananen. Kortom een prima ontbijt. Wel is dit ontbijt alleen in Mess van Hall 4, wat best ver weg is. Een ontbijt kost ons dus bijna een uur. Ditzelfde geldt voor de lunch. Dit kunnen we wel dichterbij doen, maar we moeten altijd lang wachten op het eten. Avondeten doen we bijna altijd samen met de andere internationale studenten in kantine van Hall 4. Dit is goed eten, maar vaak erg druk en wachten we soms bijna 40 minuten op een bord eten. Het project zelf gaat erg goed, maar kost ook veel tijd per dag. Als we iets moeten kopen, kost dat vaak ook een uurtje. Ook merken we dat we in India ook meer slaap nodig hebben dan in Nederland, wellicht door de warmte? Al met al houden we maar een paar uur per dag over voor andere dingen.

Na twee weken is ons het volgende opgevallen. Ten eerste zijn Indiërs zijn bijna allemaal erg nieuwsgierig. We worden bijna elke dag een paar keer aangesproken door tot dan toe onbekende Indiërs, in het Engels en soms in Hindi (maar dan veelal niet op de campus). Als we aangeven ze niet te snappen als ze Hindi spreken, gaan ze vaak gewoon door. De Indiërs (ook op de campus) die wel Engels spreken, spreken vaak gebrekkig of erg slecht verstaanbaar Engels. Als we in de rij, voor zover je het een rij kan noemen, staan voor het bestellen van eten, gedragen Indiërs zich vaak erg asociaal. Ze kruipen bijna altijd en allemaal voor en bestellen net voordat je zelf je mond open trekt. Wel zijn ze erg behulpzaam, soms als je het helemaal niet nodig hebt of als het zelfs irritant is. Zo lag er bij zowel Violi als Marco een aantal keer de ketting van de fiets eraf. We weten inmiddels wel hoe we deze er snel weer op kunnen leggen. Als dit gebeurt, komt er vaak een Indiër aan (rennen) om te helpen, waardoor het alleen maar langer duurt. Niemand maakt zich druk om afval. Er zijn bijna nergens afvalbakken te vinden, en Indiërs gooien hun afval gewoon op de grond. Toch is het verbazingwekkend dat er zo weinig afval op de campus ligt. Ook is het opmerkelijk dat ze hier veel ’s nachts werken. Zo gaan er vaak na het eten (rond 10 uur) wat Indiërs naar het lab van hun faculteit om daar nog wat te studeren/experimenteren. Er komen elke dag een paar mensen even bij onze projectruimte (het core lab genoemd) kijken en gaan dan weer weg. Ook komt er elke dag een man met een afstandsbediening even de instellingen van de airco aanpassen en vertrekt dan weer.

Bij Violi’s verjaardag zijn we erachter gekomen dat veel Indiërs niet echt blij zijn als ze jarig zijn. Er waren namelijk een paar Indiërs die ons vertelden wat een Indiase verjaardag onder andere inhoudt. Ten eerste moet de jarige zelf voor het eten en drinken zorgen, niet echt anders in Nederland. Echter als de verjaardag voor vrienden gevierd wordt, is het gebruikelijk dat er geen cadeaus worden gegeven!?! Bovendien als het klokslag 12 uur is en de jarige dus jarig is  wordt hij (is dus alleen als er een jongen jarig is) opgetild door 2 vrienden en flink afgeslagen/gemept door zijn overige 17 enthousiaste makkers. We waren natuurlijk niet met zoveel en Violi is geen jongen, maar toch heeft ze dit frappante en licht pijnlijke ritueel zelf ervaren.

In ons eerste vrije weekend is het meteen tijd voor een dagtripje en wel op zondag naar Orchha! Net nu Violi weer beter is, voelt Marco zich vrijdagavond en zaterdagochtend niet zo goed. Gelukkig is hij weer op tijd fit voor Orchha. Fabian zorgt dat het aantal zieken constant blijft en moet het tripje naar Orchha helaas aan zich voorbij laten gaan. Orchha is wellicht onbekend voor velen, maar het schijnt toch interessant te zijn. Omdat is toch relatief ver weg is voor een dag trip (4 uur met de taxi) besluiten we op tijd te vertrekken. Wie zijn ‘we’? Nou: Kerstin, Jakob, Jasmin, Ryo, Shubhdeep, Animesh, Violi en Marco, dus 3 Duitser, 1 Japanner, 2 Indiërs en wij. In India duurt alles net iets langer, dus begint de reis met een half uurtjes vertraging: de taxichauffeurs zijn wat aan de late kant. Vervolgens is het niet echt druk op de weg maar zijn we toch weer 6 en een half uur onderweg i.p.v. de beloofde 4 uur…

Voordat we daadwerkelijk Orchha bezoeken, gaan we eerst even langs Jhansi voor het Jhansi Fort. We voelen ons gelijk opgelicht als we het bordje bij de ingang lezen: 5 Rs per person Indians, 200 Rs per person Foreigners. Nu is 200 Rs nog maar ongeveer €2.50, maar toch… Dit grapje wordt ook uitgehaald bij de andere tempels. Het kasteel onderscheidt zich van zijn Europese collega’s op tenminste twee manieren. Vanzelfsprekend, de bouwstijl is heel anders (zie foto’s) en er zijn inwoners. Behalve de heilige koeien lopen er ook vele apen rond die nadrukkelijk uit zijn op je eten. In Orchha bekijken we een aantal (zeer) interessante tempels, waaronder de Lakshmi Mandir tempel. We kunnen hier voor een kleine bijdrage van 20 Rs (achteraf horen we dat het eigenlijk gratis had moeten zijn ) naar het dak van de tempel toe. De gids die ons naar boven brengt blijkt een halve fotograaf van beroep. Hij vindt het namelijk erg belangrijk dat we genoeg foto’s maken en maakt zelf tientallen (groeps)foto’s van ons. Ook bezoeken we het Orchha palace, een gigantisch paleis wat behoorlijk opvalt. Hier ontmoeten we een aantal Indiërs die maar al te graag foto’s van/met ons maken.


Na een goede maaltijd vertrekken we weer naar huis rond half 9. Na een uurtje wordt het duidelijk dat één van de twee taxichauffeurs erg veel moeite heeft om wakker te blijven. Onze Duitse vrienden Jakob en Jasmin die in de andere taxi zitten, vinden het maar niets en willen zelf achter het stuur kruipen. Dit is natuurlijk helemaal geen optie. Op aandringen van ons stoppen we dan na een tijdje om de chauffeurs Indiase thee te laten drinken. Dit om de slaperige chauffeur wat wakkerder te krijgen. Na wat overleg met de andere chauffeur zal Shubhdeep het stuur overnemen totdat de thee begint te werken en de chauffeur weer verder kan. Als we echter vertrekken kruipt de taxichauffeur gewoon weer achter het stuur alsof er niets aan de hand is. Hij lijkt wat geïrriteerd en besluit zijn rechtervoet maar eens flink het gaspedaal te laten voelen. Zo rijden we nu tegen de 100 km/h wat erg snel is voor onverlichte Indiase wegen, waar we eerst nog 60km/h reden. Er volgt een erg gevaarlijke en risicovolle terugreis, met o.a. inhalen waar je niets en dan ook echt niets kan zien, bumper kleven en laat remmen. Bij een soort tolpoort gaat hij voor een slagboom staan die duidelijk niet de bedoeld is voor auto’s. Vervolgens begint hij wat te schreeuwen met het idee om er snel langs te kunnen. Na een vijandige woordwisseling met een bewaker geeft hij het uiteindelijk op en sluit aan in de rij. We zijn erg blij als we weer heelhuids op de campus aankomen. Dit wel pas om 3 uur ’s nachts, ondanks onze sneltrein vaart!


De komende dagen voelt Ryo zich niet zo lekker. Het lijkt zo wel alsof iedereen aan de beurt moet komen. Violi moet in de week na Delhi een dag werken aan het project overslaan vanwege hoofdpijn/misselijkheid.


In het volgende weekend (22 augustus-24 augustus) staat Delhi op het programma. Dit zal in het volgende blogstukje komen! Dit probeer ik deze week te uploaden, samen met de foto’s van beide blogstukjes.