Violi in Varanasi
Door: Violi
Blijf op de hoogte en volg Marco en Violi
25 September 2014 | India, Benares
Op vrijdagavond vertrekken we met de nachttrein naar Varanasi! Het wordt een vermoeiende reis aangezien we omringd worden door een klas van ongeveer dertienjarige die wel van kletsen houden. Ze slapen met z’n drieën op één bed en ik heb me lang verbaasd over hoe ze zo toch kunnen slapen.. ’s Ochtends komen we aan in ons hostel. Onze kamer is denk ik 2,5m bij 5m en er staan vijf bedden + een half stopcontact (die we maar niet gebruiken). Maar we hadden het hostel ook uitgezocht op low-budget (3€ pp), dus geen probleem! Na het droppen van de spullen vertrekken we naar de Ganges-rivier. Dit is de meest heilige rivier van India en wordt ook wel ‘Mother Ganga’ genoemd. Dat is ook de reden dat er vele mensen een bad nemen in de rivier, hiermee spoel je namelijk al je zonden weg. Voor ons is dit absoluut geen optie; de rivier is namelijk enorm vervuild en we zouden dus erg ziek worden.
Na een half uurtje lopen langs de rivier zien we vuur branden. We hadden natuurlijk wel gelezen over het cremeren van mensen, maar ik had niet gedacht dat we dit zo intens zouden meemaken. Eerst vroeg ik me af of er daadwerkelijk mensen op het vuur lagen, maar toen ik wat dichterbij kwam en er een been met voet bovenuit stak was het duidelijk. Ter plekke werd ons door een gids het een en ander verteld over de rituelen die uitgevoerd worden. Zo scheert de oudste zoon zich helemaal kaal en is hij degene die op het eind een houtstapel met overleden in brand steekt. Het brandt ongeveer drie uur en dan worden de overgebleven botten (vaak borst bij man en heupen bij vrouw) in het midden van de rivier in het water gelegd, hier begint weer een nieuw leven. Wat mij erg verbaasde is dat vrouwen niet zijn toegestaan op deze crematieplek. Dit omdat ze te emotioneel zijn en dan zouden gaan huilen en dat mag niet, want dat zou slecht zijn voor de reïncarnatie van de persoon. Ik werd erg stil van deze plek en kon er wel uren blijven kijken. Het was heel apart, indrukwekkend en mooi tegelijk.
Verder op de dag hebben we wat tempels bekeken en zijn we naar de andere kant van de rivier gevaren, waar we op straat wat eten als lunch. Dit hebben we vaker gedaan in Varanasi en dit blijft spannend, omdat je er snel ziek van kan worden. Maar dit is allemaal goed gegaan en het was heerlijk!
’s Avonds zijn we naar een ceremonie bij het water gegaan waarbij 7 Brahami’s (of zoiets?), mannen van de hoogste en dus spirituele kast, een aantal rituelen uitvoerden met onder andere kandelaars. Aan het einde brachten veel mensen een soort van kommetje met bloemen en midden daarin wat kaarsvet naar het water. Dit werd dan aangestoken en hierdoor kwamen er allemaal lichtjes op het water, erg mooi!
De volgende dag hebben we geprobeerd zonsopgang te bekijken, maar de wolken dachten hier anders over helaas. Daarna ben ik nog even terug in bed gegaan. De rest van de dag hebben we gewoon wat rond geslenterd in de stad, wat heerlijk was! Voor mij krijg je zo een veel beter beeld van de stad, door gewoon met mensen te praten in plaats van de toeristische atracties af te gaan. Zo kom je ook nog eens uit het niets een parade van met muziek, paarden, dansende mensen en een fanfare tegen, leuk toch! We zijn ook nog langs een zijdefabriek geweest. Op het einde van de dag hadden we nog genoeg tijd om naar het station te gaan en we namen eens uitgebreid te tijd op een tuktuk te zoeken. We hadden een prijs van 80 rupee (=1 euro) onderling afgesproken en gingen op zoek naar iemand die zo gek was om ons voor deze prijs mee te nemen. Normaal vind ik dat pingelen echt verschikkelijk, maar als je er de tijd voor hebt is het eigenlijk best leuk!! :-) Uiteindelijk nam een jongen ons mee die al de hele tijd met ons stond te praten en zei dat het nooit zou lukken voor 80 en zich zo vermaakte met onze pogingen bij verschillende tuktuks, dat hij toch toegaf.
Op de terugreis zitten we bij een gezin in de trein en als Jasmin en Jakob vertellen dat ik wiskunde lerares ben, begint het jongetje van 6 te glunderen. Vervolgens vragen zijn ouders of ik hem misschien wat vragen kan stellen, om een soort van zijn niveau te testen. Natuurlijk sla ik dit niet af! Ik begin met eenvoudige op- en aftelsommen en als ik doorheb dat dit redelijk makkelijk gaat probeer ik keer- en zelfs deelsommen. Elke keer als ik zeg dat hij het juist heeft begint hij weer helemaal te stralen! Heerlijk. Misschien moet ik toch maar het onderwijs in later..
Als we om 2.00u ’s nachts thuiskomen ben ik kapot, maar stap toch nog onder de douche. Ik heb me namelijk nog niet zó vies gevoeld in India. Naast de rook van de crematies en het vele zweten vanwege de 40 graden is het ook moeilijk niet in koeienstront te trappen in Varanasi. Er zijn heel veel koeien en als je er eentje in een steegje van 1,5m breed tegenkomt, ga je toch maar snel tegen de muur aan staan. Maar, dat was het zeker allemaal waard!
Na een half uurtje lopen langs de rivier zien we vuur branden. We hadden natuurlijk wel gelezen over het cremeren van mensen, maar ik had niet gedacht dat we dit zo intens zouden meemaken. Eerst vroeg ik me af of er daadwerkelijk mensen op het vuur lagen, maar toen ik wat dichterbij kwam en er een been met voet bovenuit stak was het duidelijk. Ter plekke werd ons door een gids het een en ander verteld over de rituelen die uitgevoerd worden. Zo scheert de oudste zoon zich helemaal kaal en is hij degene die op het eind een houtstapel met overleden in brand steekt. Het brandt ongeveer drie uur en dan worden de overgebleven botten (vaak borst bij man en heupen bij vrouw) in het midden van de rivier in het water gelegd, hier begint weer een nieuw leven. Wat mij erg verbaasde is dat vrouwen niet zijn toegestaan op deze crematieplek. Dit omdat ze te emotioneel zijn en dan zouden gaan huilen en dat mag niet, want dat zou slecht zijn voor de reïncarnatie van de persoon. Ik werd erg stil van deze plek en kon er wel uren blijven kijken. Het was heel apart, indrukwekkend en mooi tegelijk.
Verder op de dag hebben we wat tempels bekeken en zijn we naar de andere kant van de rivier gevaren, waar we op straat wat eten als lunch. Dit hebben we vaker gedaan in Varanasi en dit blijft spannend, omdat je er snel ziek van kan worden. Maar dit is allemaal goed gegaan en het was heerlijk!
’s Avonds zijn we naar een ceremonie bij het water gegaan waarbij 7 Brahami’s (of zoiets?), mannen van de hoogste en dus spirituele kast, een aantal rituelen uitvoerden met onder andere kandelaars. Aan het einde brachten veel mensen een soort van kommetje met bloemen en midden daarin wat kaarsvet naar het water. Dit werd dan aangestoken en hierdoor kwamen er allemaal lichtjes op het water, erg mooi!
De volgende dag hebben we geprobeerd zonsopgang te bekijken, maar de wolken dachten hier anders over helaas. Daarna ben ik nog even terug in bed gegaan. De rest van de dag hebben we gewoon wat rond geslenterd in de stad, wat heerlijk was! Voor mij krijg je zo een veel beter beeld van de stad, door gewoon met mensen te praten in plaats van de toeristische atracties af te gaan. Zo kom je ook nog eens uit het niets een parade van met muziek, paarden, dansende mensen en een fanfare tegen, leuk toch! We zijn ook nog langs een zijdefabriek geweest. Op het einde van de dag hadden we nog genoeg tijd om naar het station te gaan en we namen eens uitgebreid te tijd op een tuktuk te zoeken. We hadden een prijs van 80 rupee (=1 euro) onderling afgesproken en gingen op zoek naar iemand die zo gek was om ons voor deze prijs mee te nemen. Normaal vind ik dat pingelen echt verschikkelijk, maar als je er de tijd voor hebt is het eigenlijk best leuk!! :-) Uiteindelijk nam een jongen ons mee die al de hele tijd met ons stond te praten en zei dat het nooit zou lukken voor 80 en zich zo vermaakte met onze pogingen bij verschillende tuktuks, dat hij toch toegaf.
Op de terugreis zitten we bij een gezin in de trein en als Jasmin en Jakob vertellen dat ik wiskunde lerares ben, begint het jongetje van 6 te glunderen. Vervolgens vragen zijn ouders of ik hem misschien wat vragen kan stellen, om een soort van zijn niveau te testen. Natuurlijk sla ik dit niet af! Ik begin met eenvoudige op- en aftelsommen en als ik doorheb dat dit redelijk makkelijk gaat probeer ik keer- en zelfs deelsommen. Elke keer als ik zeg dat hij het juist heeft begint hij weer helemaal te stralen! Heerlijk. Misschien moet ik toch maar het onderwijs in later..
Als we om 2.00u ’s nachts thuiskomen ben ik kapot, maar stap toch nog onder de douche. Ik heb me namelijk nog niet zó vies gevoeld in India. Naast de rook van de crematies en het vele zweten vanwege de 40 graden is het ook moeilijk niet in koeienstront te trappen in Varanasi. Er zijn heel veel koeien en als je er eentje in een steegje van 1,5m breed tegenkomt, ga je toch maar snel tegen de muur aan staan. Maar, dat was het zeker allemaal waard!
-
26 September 2014 - 11:36
Boekie:
Nice Vio, kun je al curry's bouwen?? -
26 September 2014 - 11:59
Marjo Schreurs:
Mooi geschreven Violi! Precies zo herinner ik me Varanasi ook, ik was er in '98. Magisch bijna en nog steeds een pracht herinnering..... Veel plezier nog daro. -
26 September 2014 - 14:56
Rody:
Je hebt het er maar druk mee :-)
Ik krijg wel het idee dat China een stuk schoner is dan India, in ieder geval in de gebieden die ik ken. De enige koeien die ik hier tot nu toe gezien heb, lagen in stukken op mijn bord. Maar goed, ik ben hier dan ook om te werken ;-)
Groeten uit Ganzhou! -
27 September 2014 - 21:45
Jan M:
Groot gelijk Violi, met gewoon rondslenteren en op eigen gelegenheid reizen leer je het dagelijks leven in India waarschijnlijk beter kennen dan in een toeristenbus. -
30 September 2014 - 05:18
Hugo:
Mooi geschreven Vio, wat een land! -
07 Oktober 2014 - 08:56
Violi:
Curry's bouwen is nog niet gelukt, Boeks. Ik heb hier al precies 0 keer gekookt ;)
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
