Delhi

Eindelijk, hier is dan de beloofde blog over Delhi!



Voor onze Delhi-trip splitsen we ons op in twee groepen: één groep, bestaande uit Ryo, Jakob en Marco, vertrekt op vrijdagmiddag, de andere groep (bestaande uit Fabian, Thibaux, Victor, Anchal, Hortense, Hélène, Nicolas en Violi) op zaterdagochtend. Rond 1 uur ’s middags vertrekt de eerste groep met de Riksja, zo’n groengele driewieler. Na zo’n veertig minuten wat door elkaar geschud te zijn, arriveren we op het station van Kanpur. Het is even zoeken maar dan vinden we het juiste perron (perron 1) waar onze trein, volgens het schema, over een half uur vertrekt. In de tussentijd gaan we op de grond zitten wachten. Al snel merken we dat we door velen worden aangekeken. Sommigen staren niet eventjes maar echt minuten lang je vol in je gezicht aan. De mensen zijn hier erg nieuwsgierig en dat laten ze merken ook! Er komen in Kanpur weinig buitenlanders en als er dan opeens een Japanner, een Duitser en een Nederlander verschijnen verdient dat wel even de aandacht! Er komen vervolgens een aantal Indiërs naast ons zitten. Ze proberen een gesprek aan te gaan, maar dan in het Hindi. Wanneer we laten blijken dat we geen Hindi spreken stopt het gesprek maar blijven ze ons wel gewoon nog aankijken. In de tussentijd is het al bijna half drie, de vertrektijd van onze trein, als er nog steeds een andere trein op ‘ons’ spoor staat. Jakob besluit om eens te gaan kijken op de borden met de treininformatie te gaan kijken. Hij komt een paar minuten later met een pijnlijke big smile terug: De 20:15 die bij onze trein vermeld staat, is niet de aankomsttijd in Delhi, maar je raad je al, de vertrektijd vanuit Kanpur!!! Dit betekent dus dat 5 uur en 3 kwartier vertraging hebben… Welcome to India! We besluiten om een andere trein te gaan proberen te regelen. Dit blijkt niet zo eenvoudig. Ten eerste spreekt hier bijna niemand meer dan 2 woorden Engels. Ze blijven in het Hindi tegen ons ratelen. We worden van het kastje naar de muur gestuurd, niet overdreven, we worden wel 7 keer naar een ander loket, soms aan de andere kant van het station, gestuurd. Wel komen we er na een tijdje achter dat de het geld van onze tickets terug kunnen krijgen als we een ticket van een andere trein boeken. Echter is er alleen de zogenoemde General Class beschikbaar. En als je gezien hebt hoe het er daar aan toe gaat, is dat echt GEEN OPTIE voor ons. Behalve dat er geen airco is, is het echt mega super druk: mensen trekken zich naar binnen en klimmen/springen door de ramen naar binnen (zelfs als de trein al rijdt!!!), echt gekkenwerk daar. We zijn bij het zoveelste kantoor al waar ze ons dus kaartjes proberen te verkopen voor een al rijdende trein… Een tijd later hebben we dan een Indiër gevonden die wel wat Engels kan. Hij gaat ons helpen met het regelen van kaartjes voor een andere trein, niet General Class. Eerst zegt hij dat we een formulier moeten invullen, maar al snel blijkt dit niet nodig. Dan zal hij ons naar precies het juiste loket brengen, zegt hij. Niets blijkt minder waar, hij wijst ons hoe we aan de andere kant van het station moeten komen; wat we al lang weten. Na 2 uur rondtoeren geven we het op. De enige juiste conclusie is dat er voor ons geen andere, normale, treinkaartjes beschikbaar zijn. Het lange wachten is begonnen! Wel hebben we door deze onzin al 2 uur opzitten. Dus nog maar 3 uur en 3 kwartier te gaan :-).



Perron 9 is bijna helemaal verlaten, een ideale wachtplek dus. Jakob gaat hier nog wat Entrepreneurship (ondernemerschap) studeren en Ryo besluit wat bij te slapen. Marco gaat het perron eens even verkennen met de fotocamera. Op perron liggen veel mensen te slapen op de grond en zijn er worden er wat tussen de tegels gehakt. Verderop treft Marco wat bavianen op en tussen de rails aan. Gezien de snelheid van de treinen hier is deze plaats helemaal niet gevaarlijk voor de bavianen :-). Wel zie de bavianen er zelf best agressief uit. Als Marco terugkomt hebben zich er toch al wat Indiërs bij Jakob en Ryo gevoegd. Jakob laat een Indiër wat van zijn Duitse muziek horen (zie foto :P). Een paar uurtjes later, rond 8 uur gaan we maar eens naar perron 1. Hier zien we dat onze trein weer wat extra vertraging heeft: vertrektijd 22:30 uur. Pfff… De komende uren lijken erg lang te duren en komt er nog wat extra vertraging bij. Uiteindelijk vertrekken we om 1:35 uur ’s nachts. Onze wagon is gelukkig wel een 3AC sleepers class, dit betekent dus bedden+airco.



De reden dat we op vrijdag vertrokken, is dat we dan op zaterdagochtend mee konden doen met de Salaam Baalak Trust stadswandeling. Deze begint om 10 uur ’s ochtends. Salaam Baalak Trust is een project waarbij kinderen zonder thuis worden opgevangen en hen weer een kans op succes in de maatschappij te bieden. Vanwege 2 uur extra vertraging onderweg komen we, met dus in totaal ongeveer 13 uur vertraging, rond kwart voor 10 in Delhi aan. We gaan met de Riksja naar het startpunt van de wandeling. Onderweg belt Jakob met de gids van de wandeling om op ons te wachten. Als we dan 40 minuten te laat aankomen staat er inderdaad een groep van zo’n 15 man te wachten. Gelukkig voor hen, hebben ze al een beetje rondgelopen als wij aankomen. De gidsen van de wandeling zijn zelf ook vroeger opgevangen door Salaam Baalak Trust. De wandeling zelf valt erg tegen: we zien helemaal niets van de stad en lopen direct, in 10 minuten, naar hun opvangtehuis. Hier krijgen we een korte uitleg over het project en mogen 5 minuten bij de kinderen kijken. De kinderen zijn erg enthousiast en doen allerlei spelletjes met ons.



In de tussentijd is de andere groep ook gearriveerd in Delhi, maar dan zonder vertraging. We gaan met de metro, wat trouwens prima geregeld is, naar hen. Na onze lunch gaan we naar het hostel. Hier blijkt de reservering van Ryo, Jakob en Marco geannuleerd te zijn… Wel kunnen ze nog een kamer zonder airco krijgen.



’s Middags gaan we weer in twee groepen op pad. Een groep gaat naar Akshardham, een groot hindoeïstisch tempelcomplex, en de andere naar de Indian Gate en wat markten. Bij de markten moet je bij het kopen van spullen flink onderhandelen. Fabian is heel trots als hij uiteindelijk een zonnebril heeft weten te kopen voor 300 Rs waar de openingsprijs 1500 Rs is. Helaas vinden we dezelfde zonnebril bij de Indian Gate voor de helft van de prijs. De Indian Gate is een 42 meter hoge poort die gebouwd is ter nagedachtenis van de 90.000 Indiase soldaten die omgekomen zijn in de eerste wereldoorlog. Het is ook een ontspanningsgebied; vele mensen zitten/liggen in het gras en er wordt wat cricket gespeeld. Wij mogen ook even wat cricket proberen, wat best grappig is.



’s Avonds gaan we feesten in een Indiase café! Je betaalt hier slechts 1000 Rs voor entreegeld en onbeperkt drank en hapjes. Het eerste wat opvalt is de muziek: geen enkele liedje is in het Hindi, alles in het Engels! Na wat rondvragen komen we erachter dat dit in bijna in alle cafés in Delhi zo is. De avond stopt helaas al om 1 uur, het café moet dan namelijk sluiten.



De volgende dag bezoeken we Dilli Haat, een grote markt met vooral kleding en eten. Ook gaan we naar de Lotus tempel. De tempel is geopend in 1986 en dus een relatief nieuwe tempel. Binnen in de tempel is verder niets te zien, het gaat alleen om te buitenkant. De tempel is ook interessant voor de Indiërs zelf. Zo zien we hier voor het eerst Indiërs met fotocamera’s. Als we (Violi en Marco) een beetje achteraan lopen blijken ineens veel Indiërs met ons op de foto te willen. We voelen ons net een attractie als de groep Indiërs met camera steeds groter wordt. Een kwartiertje later kunnen we ontspannen aan de camera’s en voegen ons weer bij de groep.



’s Middags gaan we weer terug naar ons hostel om onze spullen te halen voor de terugreis. Hier ontmoeten we een Nederlander uit Budel. Hij blijkt vroeger op dezelfde school als Violi gezeten te hebben. Wat is de wereld toch klein! Violi hoort later van haar vader dat de zoon van zijn collega Violi ontmoet heeft :P Ook dat nog! De terugreis verloopt verder prima; we gaan met de nachttrein, sleepersclass, weer terug naar Kanpur.