Begin van ons avontuur!

Wees niet bang: Dit eerste verslag is wat aan de lange kant, dit zal niet voor alle reisverslagen zo zijn.


De dag die je wist dat zou komen is eindelijk hier! Ja, het is zover! Ons grote avontuur gaat beginnen. We komen ongeveer 2,5 uur voor de vertrektijd op Schiphol aan, waar afscheid genomen dient te worden. Nadat we door de douane zijn gekomen, valt onze gate meteen op: het wemelt er (natuurlijk) van de Indiërs (met tulbanden).


Twee maaltijden, acht uur vliegen en 42 tulbanden later arriveren we op de luchthaven van Delhi. Het eerste wat hier opvalt is de mooie vloerbedekking. Helaas blijkt dit maar van korte duur. Het moment van de waarheid is aangebroken: de douane controle. Huh? De douane controle? Ja. Voor India hebben we dus een visum nodig, waar we wel 3 tot 4 keer voor naar Den Haag moesten, vele documenten hebben moeten regelen en ook nog meer dan €100 moesten betalen... De controle op zich blijkt geen hindernis en we zijn dus officieel in India! Nadat we onze bagage opgehaald hebben (eerste koffer label kwijt), moeten we op zoek naar de vertrekhal van onze binnenlandse vlucht. We weten gelukkig al dat dit niet even een minuutje wandelen is, maar dat er een bus aan te pas dient te komen. Als we de aankomsthal buiten stappen komen we direct een walm aan hitte tegen. Omdat het inmiddels bijna 2 uur ’s nachts is, schrikken we hier wel even van. Nou, op zoek naar die bus. Als we bij de bordjes ‘shuttle bus’ staan, komt er een Indiër naar ons toe met de vraag waar we naartoe gaan, waarop we hem laten weten dat we naar Lucknow gaan. Meteen zegt hij dat er geen bussen meer gaan. Hierop reageren we verbaasd omdat onze vlucht pas over ruim 4 uur vertrekt en er bij het bordje ‘shuttle bus’ ook staat dat deze elke 20 minuten gaat. De Indiër zegt dat we ons moeten haasten en snel een taxi moeten nemen omdat we het anders niet meer halen. We vermoeden direct dat hij bij het taxi bedrijf werkt/mensen kent, en lopen weg. Een paar minuten later hebben we tickets geregeld voor de bus. Deze bus komt niet erg degelijk over, eerder als een wrak. Dit wordt bevestigd als we instappen; binnen in de bus steken er vele draden uit het plafond en doet een deel van de verlichting het niet. Een kwartiertje later stappen we uit de bus en staan de Indiërs ons op te wachten. We moeten moeite doen om de bagage niet uit onze handen te laten trekken door Indiërs die het graag zouden willen vervoeren. Omdat er nog nergens enige richtingaanwijzers te bekennen zijn, besluiten we de rest van de passagiers te volgen. Dit blijkt al snel een goed idee geweest te zijn als we bordjes van onze luchtvaartmaatschappij zien. Apart is dat we met een lift omhoog moeten om bij de vertrekhal te komen. We besluiten om direct te gaan inchecken. Bij het wegen van de bagage was Marco er thuis achtergekomen dat het wel heel krapjes gaat worden. De internationale vlucht was qua bagage geen probleem. Dit is dus niet het geval bij de binnenlandse vlucht. Marco heeft voor zowel de ruim bagage als de handbagage beide namelijk 1 kg teveel. Gelukkig kan er de kg-wisseltruc worden toegepast met de bagage van Violi.
De bagage controle verloopt ietwat anders dan we gewend zijn. Behalve dan dat iedereen van de controle een AK-47 of een soortgelijk wapen draagt, zijn de bagage controle en de bodyscan niet direct naast elkaar. Omdat men mogelijk zijn/haar bagage uit het oog kan verliezen, krijg je per stuk handbagage een handgeschreven label wat nodig is om je bagage weer te claimen.
In de wachtruimte raken we in gesprek met een Indiër die ook op de IIT in Kanpur geweest blijkt te zijn. Hij vertelt ons van alles over India, eten in India, en Kanpur. Na een tijdje gaat hij weg en wij besluiten wat slaap proberen te pakken. Als we bijna in slaap zijn, worden we wakker gemaakt. Ja precies, de Indiër komt nog een afscheid nemen en ons een goede reis wensen.
De binnenlandse vlucht van 50 minuten blijkt niet veel meer te zijn dan opstijgen en landen. Bij het ophalen van de bagage blijkt er een lek in het plafond naast de bagageband te zitten (tweede koffer label kwijt). Dit wordt simpelweg opgelost met meerdere emmers en een afzetlint. Zodra we de koffers hebben verlaten we de aankomsthal en worden direct door twee Indiërs met een bord met de tekst: “Marco, Moonen” opgevangen. Een van de twee stelt zich voor; hij heet Sanjay en is van het OIR (Office International Relations). De ander kan geen Engels en blijkt de chauffeur te zijn. We staan nu aan het begin van een, laten we het opmerkelijk noemen, taxiritje.


Na een paar seconde is het duidelijk dat het Indiase verkeer bijna niet te vergelijken is met het Nederlandse. Het is ons in ieder geval nog niet echt gelukt. We weten (natuurlijk) dat de mensen hier aan de linkerkant van de weg rijden. Echter het eerste wat onze coureur, zo kan je hem wel omschrijven ja, doet, is rechts rijden. Dit blijkt niet per ongeluk of voor even een inhaalactie te zijn, dit is gebruikelijk bij hem. Wel moeten we even melden dat het hier om gescheiden weghelften zijn voor beide richtingen; hij is dus niet een spookcoureur. Het eerste wat opvalt is het constante getoeter, vooral van onze coureur. Omdat we constant rechts rijden halen we dus iedereen in, waarbij de claxon zeker niet mag ontbreken. Al gauw blijkt dat veel vrachtwagen en busjes geen spiegels hebben, waardoor er op de achterkant staat: ‘Blow horn’. Hiervan maakt onze coureur met alle plezier gebruik van, met als resultaat gebruikt hij een keer of 42 de claxon per minuut (dit is niet overdreven). Omdat ze van afstand houden hebben ze hier nog nooit gehoord hebben, gaat inhalen hier als volgt. De coureur begint wat te toeteren om te laten weten dat ook hij aanwezig is. Vervolgens verhoogt hij hiervan de frequentie en verkleint de afstand hier totdat er geen mens meer tussen past. Als we een motorrijder (met vaak vrouw en kind achterop en een tweede kind voorop) willen passeren, wordt hij dus als het ware van de weg gedrukt. Waarna de motorrijder ons nog even boos aankijkt en wij alweer op weg zijn naar ons volgende slachtoffer. Indien we een groter voertuig (ja, hoe groter het voertuig hoe meer rechten en minder verantwoordelijkheden de chauffeur zich toedient) betreft, gaan we er langs aan de kant waar de ruimte is. Soms steken er plotsklaps mensen vlag voor, of dichtbij dan, onze taxi over. Met enige stres hebben we ze allemaal kunnen ontwijken. Dan heb je nog de heilige koeien. Hoe heilig ze precies zijn is niet duidelijk. Er wordt ook naar hen namelijk flink geclaxonneerd. Wel gaan en staan ze waar ze willen en lijken ze totaal niet onder de indruk van het getoeter. Is ook maar beter ook, dat is namelijk het enige geluid we ze de hele dag (op de weg) horen. Zo nu en dan passeren we een koe of een hond met 60 km/h op een afstand van nog geen halve meter. We zien overladen, in de letterlijke betekenis van het woord, vrachtwagens met het ‘Blow horn ’ teken niet meer zichtbaar. Overladen wil zeggen, de plastic zakken zijn ook aan de achterkant van de vrachtwagen met touwen bevestigd zodat ze nog net niet de grond raken. De kwaliteit van de wegen valt best mee. Wel zijn er af en toe gaten in het afvalt of asfalt in de gaten (dus gewoon even geen asfalt). Als in de wacht staan voor een spoorweg overgang blijkt dat de treinchauffeurs ook iets weg hebben van autocoureurs: de claxon wordt ook tientallen malen gebruikt. Hopelijk is dit alleen bij een spoorwegovergang! Halverwege stoppen we even voor een bekertje thee. We herkennen er niet echt thee in, maar het smaakt best redelijk. Het is wel erg heet (wat gezond voor ons is) en het bevat veel melk. Tijdens het tweede deel van de taxirit moeten we nog een al omgevallen boom die de weg voor 80% blokkeert ontwijken , waarna we bij de campus aankomen.