Nothing is easy in India

Op de campus ligt geen afval meer langs de weg en wordt er gelukkig minder de claxon gebruikt. We worden direct naar het Visitors hostel gebracht. Hier krijgen we beide een tweepersoonskamer met airco. Violi niet, maar Marco had wel de keuze uit of een tweepersoonskamer met airco die dus gedeeld dient te worden met een andere student of een eenpersoonskamer zonder airco. We besluiten om wat slaap in te halen.

Na een paar uurtjes rust willen we net wat op de campus gaan rondkijken en lunch als we een Duits meisje tegenkomen. Ze blijkt Jasmin te heten en ze vertelt onder andere dat er nog best veel andere internationale studenten zijn. Zo zijn er, als we het goed herinneren, in totaal 6 Fransen en 4 Duitsers. Al snel voegen zich meer internationale studenten bij het gesprek. Sommigen blijken hier al 3 maanden te zitten. Iedereen denkt dat we uit Ierland komen. Niet omdat we er Iers uitzien, maar omdat ze nog 2 Ierse studenten en een Japanse student verwachten. Als snel vermoeden we waar de verwarring vandaan komt, immers lijkt Ierland een beetje op Nederland als je het in het Engels uitspreekt. Jacob, een Duitse student Economie o.i.d., gaat ook net op zoek naar lunch en we kunnen met hem mee. Vanwege de afmetingen van de campus, is het bijzonder handig een stalen ros te gebruiken om jezelf te verplaatsen. Gelukkig biedt Jasmin meteen haar tweewieler te leen aan. Als Violi bij Jacob achterop gaat zijn we op weg. We gaan eerst in een van de Halls (de gebouwen met de studentenkamers) iets eten. We ondervinden direct wat Tibo (een Franse student) zei: ‘Nothing is easy in India’. We willen dus een jongens Hall binnen gaan om iets te eten. Het is hier de bedoeling dat de dames zich inschrijven aan de poort van de Hall. Aldus, Violi noteert haar naam, interne adres, aankomsttijd en handtekening. Bij het verlaten van de Hall dient ze zich allicht weer uit te schrijven. Dit administratieve ritueel zal zich de komende maanden nog regelmatig gaan herhalen. We eten in de Mess, dé plaats waar studenten goedkoop kunnen eten (i.e. omgerekend ongeveer €0,25 per maaltijd), wat eenvoudigs: rijst, saus, iets te pikante dingen wat op brood lijkt, soort pannenkoekjes en yoghurt met suiker.

We vervolgen onze weg naar het OIR (Office International Relations). Hier worden we geacht allerlei papierwerk van onze schrijfkunsten (i.e. gegevens, handtekening) te voorzien. Lang niet altijd is het duidelijk waar de papieren voor dienen, echter vullen we braaf alles in. We ontmoeten hier Sammie (zijn echte naam is Srujan Singh, maar dat is veel te moeilijk), een student Scheikunde en hij blijkt ons de komende dagen te kunnen helpen met echt alles dat we kunnen verzinnen en moeten regelen. We besluiten terug te gaan naar onze kamers, waar Marco zijn kamergenoot ontmoet. Geloof het of niet, maar na de studiereis in Japan heeft Marco een Japanse kamergenoot (!): Ryo. Hij verblijft hier voor 1 maand en blijkt Computer Science te studeren, en waar in Japan? Nou bij Tokyo Institute of Technology, waar de we met de studiereis vanuit GEWIS als eerste op bezoek zijn geweest!! Als dat geen toeval is? Violi gaat nog even wat bijslapen en Marco begint aan de eerste blog. Ze dineren/eten hier pas vrij laat voor onze begrippen: rond half 9 tot 10 uur. Het is kennelijk een gewoonte om met alle internationale studenten bij de kantine van Hall 4 te eten. Bij de kantine, dus niet de Mess, kan je bestellen wat je wilt en wordt het naar de tafel gebracht. Wel is het lastig wat te bestellen, omdat er op de gehele menukaart (behalve Chicken, Curry, Rice en Egg) niets herkenbaars op staat. Doordat we niet zo van scherp eten houden, gaan we voor de veilige optie Chicken Fried rice, wat best lekker blijkt!